Gogle odjechane w VR Cosmos, czyli recenzja HTC Vive Cosmos

Znów powracamy do świata wirtualnej rzeczywistości! Tym razem test bojowy przeszły jedne z popularniejszych modeli okularów VR. Mowa o HTC Vive Cosmos. Zapraszam do recenzji.
Drodzy Czytelnicy, ten artykuł to kontynuacja serii związanej z VR. Tym razem, po wstępie do całego świata wirtualnej rzeczywistości, który mam nadzieję mieliście okazję przeczytać niedawno na łamach SmartMe, chcę Was zaprosić na coś konkretniejszego. Będzie to więc recenzja popularnego modelu okularów VR – serii Vive Cosmos produkcji firmy HTC.  Wszystkich jeszcze nie do końca zorientowanych w temacie VR zapraszam do artykułu-intro. Możecie go przeczytać, klikając tutaj. Ponadto zapraszam też do lektury niniejszego artykułu, w którym opowiem Wam więcej o okularach HTC.  Już na wstępie trzeba zaznaczyć: sprzęt działa dość dobrze. Odlatujemy w Cosmos!

Jak, HTC Vive… Vive Co…?

Cosmos, Czytelniku, Cosmos. Bo tam właśnie odlatuje się z tymi goglami. Gogle Vive Cosmos są jedną z kolejnych iteracji typoszeregu HTC Vive zapoczątkowanego po raz pierwszy w 2015 roku, czyli w zasadzie już ponad pięć lat temu. Sam model Cosmos zapowiedziany został pod koniec roku 2018. Został ujawniony chwilkę później na konferencji CES 2019 w Las Vegas. Wprowadził sporo zamieszania na rynku VR, przedstawiając zupełnie nowe, poniekąd innowacyjne rozwiązania dotyczące śledzenia użytkownika i jego interakcji z otoczeniem. Ponadto zaoferował dość sporą zmianę w stosunku do poprzednich modeli firmy i w zasadzie zastępując poprzednie rozwiązania zupełnie nowym podejściem, w tym postawieniem na modularność zestawu i jego łatwość rozbudowy o kolejne elementy VR-owej układanki.

 

Hej, ale co to znaczy, co to za nowe podejście? 

Już odpowiadam. Do momentu wydania gogli Vive Cosmos (lub gogli Vive Focus, chociaż były to gogle enterprise-focused) precyzyjne śledzenie użytkownika odbywało się przez zewnętrzne moduły, stacje bazowe – firmowe HTC Vive Base lub np. SteamVR Lighthouse 1.0 lub 2.0. Stacje te odbierały ruch użytkownika i w odpowiedni sposób przetwarzały informację, na bieżąco odwzorowując je w aplikacjach.  Podejście w goglach Cosmos zostało o tyle zmodyfikowane, że cały tracking użytkownika odbywa się poprzez zestaw sześciu kamer zamontowanych na headsecie, które poprzez identyfikację otoczenia przetwarzają ruch osoby. Plus tego rozwiązania polega chociażby na tym, że nieco wzrasta mobilność całego systemu.

Zdjęcie z serwisu Tom’s Guide, prezentujące sposób działania stacji bazowych w innych modelach

A coś poza śledzeniem użytkownika? Jak reszta?

Reszta parametrów jest równie bardzo dobra. Vive Cosmos oferuje znacznie lepszą rozdzielczość w porównaniu z zeszłymi modelami. W stosunku do pierwszego HTC Vive wzrost rozdzielczości wynosił ok. 88%  (sic!). Urządzenie posiada też innowacyjny design, mechanizm pozwalający na opuszczanie/podnoszenie gogli (coś jak przyłbica), kontrolery są dość intuicyjne, a całość w zasadzie wprowadza pewnego rodzaju świeżość, której brakowało na rynku. Wszytsko to zespala się w pewnego rodzaju całokształt, który odczuwamy, zakładając gogle na głowę. No ale dobrze, zacznijmy może od początku. Specyfikacja techniczna jest załączona na końcu. Teraz idziemy do unboxingu.

Na początku były słowa, a słowa te brzmiały: „Ej, to wygląda zacnie” 

Cóż, wybaczcie, zawsze chciałem to zrobić i nadarzyła się dobra okazja – pozwoliłem się tutaj zacytować. To były moje słowa, wypowiedziane do siebie, kiedy wyjmowałem gogle z paczki dostarczonej przez HTC. Gogle wyglądają po prostu stylowo. Tego im nie można odebrać.  Chociaż no, wiadomo, o gustach się średnio dyskutuje, spotkałem się z opiniami, że przód za bardzo przypomina samochodowego grilla albo coś związanego z wentylatorem. Dla mnie ta lekka teksturka, kolorystyka oraz wystrój robi robotę, ale w tym momencie ocenę pozostawiam Wam, drodzy Czytelnicy. Z wyglądem to różnie bywa.

W paczce dostajemy okulary, zestaw kabli, hub/konektor do połączenia gogli z PC oraz dwa kontrolery Vive. Do tego standardowo zestaw niezbędnej papierologii, instrukcji itp. Całość okraszona dość nowoczesną czarno-ciemnogranatową stylistyką. Ta część wypada zdecydowanie na plus.

Ok, wszystko wyjęte z pudełka, co dalej? Jak to się instaluje? 

HTC Vive Cosmos potrzebuje połączenia z PC, które utrzymujemy poprzez link box, małą stację z kilkoma portami (USB, DisplayPort, HDMI). Stacja jest domyślnie w każdym zestawie Vive Cosmos. Podpięcie całości jest bezbolesne, z jednej strony wpinamy gogle, z drugiej podpinamy PC poprzez USB i DisplayPort, wpinamy do dorzuconego zasilacza. Gotowe. Czas trwania? No, niewielki, w związku z tym, że w urządzeniu jest USB , a jak wszyscy wiemy, USB wchodzi do gniazda dopiero za 3 razem, to musimy trochę czasu na to przewidzieć ( ͡° ͜ʖ ͡°)

 

Reszta instalacji odbywa się już na komputerze. Ze strony vive.com/setup pobieramy odpowiednie oprogramowanie wraz ze sterownikiem. Kilka kliknięć później sprzęt jest już zainstalowany, rozpoznany i gotowy do działania. Tutaj kolejny plus. Całość – zarówno unboxing, jak i instalacja urządzenia na swoim komputerze – jest dla użytkownika będącego nawet technicznym laikiem po prostu łatwa.

 

 

Odpalamy sprzęt. No tu już zaczyna się zabawa.

W pakiecie z goglami dostajemy 4 baterie AAA, z których korzystają kontrolery. Wpinamy je do kontrolerów, po 2 na jeden kontroler.

Postępując zgodnie z instrukcjami instalacji, włączamy kontrolery, a następnie zakładamy gogle na głowę. Tu zaczyna się ta VR-owa magia. W związku z tym, że całość wyposażona jest w 6 kamer, po założeniu gogli po raz pierwszy (lub po raz pierwszy w danej, nowej lokacji, np. jak przenieśliśmy je z pokoju do salonu) odpala się widok mixedVR czy też AR. Widzimy nasze otoczenie, jednak lekko zablurowane, minimalnie rozmyte, z nieco rozjaśnionym obrazem. Poprzez instrukcje otrzymywane m.in. w języku polskim dostajemy kolejne proste polecenia kalibracji do wykonania, jak przyciśnięcie spustów kontrolerów, rozejrzenie się po pokoju czy ustalenie poziomu podłogi poprzez przeciągnięcie nałożonej siatki (widocznej w goglach) do poziomu posadzki, tak aby gogle odczytały lokalizację  i odpowiednio dostosowały wyświetlany później obraz.

Następnie pozostaje nam wyrysowanie „siatki bezpieczeństwa”. Jest to standardowy mechanizm, polegający na tym, że za pomocą kontrolera w widoku AR (widząc pokój, otoczenie) wyrysowujemy dookoła nas koło, uwzględniając wszelkie napotkane przeszkody : sofę, śpiącego psa,  ścianę, leżące klocki na podłodze. Wszystko to, z czym zderzenie może spowodować dość nieprzyjemne odczucia. Siatka działa w ten sposób, że po zbliżeniu się ręką lub całym ciałem do niej, najpierw (mając założone gogle) zobaczymy jej obrys, a gdy przekroczymy jej barierę widok przełączy się na widok otoczenia, tak abyśmy jednak przypomnieli sobie o otoczeniu, tym rzeczywistym, prawdziwym. Mechanizm ten działa bardzo dobrze i wiele razy ochronił mnie lub testujące osoby przed uszkodzeniem, ale warto tutaj na razie wspomnieć, że czasami bywał kapryśny (ale o tym nieco później). Ustalenie siatki bezpieczeństwa kończy temat instalacji urządzenia, całość jest gotowa do użycia. Zapytacie zatem: co dalej?

Kadr z setupu Vive Cosmos serwisu CNet, źródło: youtube.com

Najpierw jeszcze trochę o ergonomii, stylistyce i ogólnych technikaliach HTC Vive Cosmos

Wiem, wiem, warto byłoby tu już pisać o samych odczuciach i przeżyciach w goglach, ale moment, jeszcze chwilę. Etap zakończenia kalibracji i ubrania gogli jest dobrym momentem, żeby opisać w zasadzie, jak gogle leżą na naszej głowie, czy są wygodne itp.

Podziwiam beton

Waga

Gogle HTC Vive Cosmos ważą ok. 650 g, niektóre serwisy podają wagę  700 g. Sprawdziłem przy użyciu dość dokładnej wagi. Pomiar wypadł na 702 g. Mimo wszystko jest to kawał gogla 😉 i w pewien sposób odczuwamy to, zakładając je na głowę.

Regulacja

Całość opatrzona jest regulowanym paskiem, z tyłu zaś, poprzez pokrętło widoczne na zdjęciu poniżej, jesteśmy w stanie regulować średnicą gogli. Po bokach dostępne mamy opuszczane słuchawki. Z przodu gogli, widać na zdjęciu poniżej po prawej stronie, dostępne mamy małe pokrętło, którym regulujemy dystans IPD (interpupillary distance czyli dystans między źrenicami). Regulacja IPD jest jednym z kluczy do uzyskania w miarę ostrego obrazu, stąd jej zasięg (od 62 mm do 72.2  – sprawdzone w goglach otrzymanych do testów)  może być dla niektórych i tak za duży (jeden z zarzutów które pojawiały się gdzieniegdzie dot. samych gogli). System posiada zintegrowany system audio, a dołączone słuchawki możemy odczepić w dowolnym momencie (klips), np. kiedy wolimy mieć coś swojego. Z przodu zestawu mamy gąbkę (da się ją odczepić), która zapewnia komfort przy dłuższych sesjach.[/vc_column_text]

Ciekawostką na pewno jest grafika niektórych gier. Czasem doświadczamy realnego, prawie pixel-perfect obrazu, czasem mamy proste, rozmyte kształty i sama gra jest po prostu mocno zblurowana. Nie ma tutaj jeszcze reguł i w zasadzie dużo zależy od samej produkcji. Na pewno jeszcze nie doświadczymy w tych okularach (ani obecnie w żadnych przynajmniej jeszcze przez dłuższą chwilę) uczucia pełnego fotorealizmu.

Wszelkie wady, niesnaski lub problematyczne sytuacje rodziły się często przy tych dwóch problemach, o których już wspomniałem. Brak dostatecznego poziomu oświetlenia lub prądożerne kontrolery, przez co czasem trzeba było się oderwać na moment. Problem z niskim poziomem oświetlenia rodził jeszcze pewien inny błąd: czasem gogle miały tendencję do zgubienia się w przestrzeni, zarówno w osi X jak i Y.  Albo byliśmy za wysoko/nisko albo byliśmy dziwnie obróceni wewnątrz gry.  Generalnie wystarczyło wtedy poczekać z 3-5 sekund, aż „załapią”. W skrajnych przypadkach kończyło się na restarcie nakładki Vive i samych gogli. Dobrą metodą radzenia sobie z tym błędem była także nieskomplikowana rekalibracja z poziomu menu funkcyjnego dostępnego przy kontrolerze jesteśmy w stanie szybko skonfigurować odpowiedni poziom podłogi czy zmienić kierunek i wyznaczyć, gdzie jest przód naszego headsetu. O ile ja mogłem się do sytuacji przyzwyczaić i nie zwracać na to uwagi, tak jestem w stanie sobie wyobrazić sytuację, w której być może kogoś to zirytuje. Czasem headset miał też okazję po prostu nagle się „teleportować” – dochodzą tutaj kwestie sprzętu PC.

I pomimo wszystkich perypetii, dużą rolę odegrało dostępne menu kontekstowe – widok powyżej, z poziomu lobby Vive. Jasne, niektóre osoby niechcąco je załączały, ale po przyzwyczajeniu się do niego w zasadzie przestaje nam się to zdarzać, a z poziomu tego menu w łatwy sposób jesteśmy w stanie przekonfigurować sporo rzeczy. Z drugiej strony, gdyby pewne sytuacje się nie działy (gubienie się kontrolera czy trackingu przy złym świetle) nie potrzebowalibyśmy korzystać z tego menu. Fakty są jednak takie, że jego dostępność powoduje, że wiele z doskwierających małych niuansów po prostu staje się zupełnie nieszkodliwa.

Kolejnym aspektem jest odwieczny problem kontrolerów VR – standalone vs cable. I choć Vive Cosmos domyślnie doprowadzony jest do PC przez kabel, to po zakupie odpowiedniego modułu (HTC Wireless Adapter) jesteśmy w stanie połączyć się z PC bezprzewodowo. Mimo wszystko, brak  tego w domyślnym zestawie jest powtarzającym się na forach argumentem spornym. I znowu, o ile samemu łatwo było się przyzwyczaić do istniejącego kabla, to obserwując kolejne osoby próbujące swoich sił w danych grach, można było zaobserwować częste zwracanie uwagi na kabel, który tylko dotknął nogi, ale jednak dla tych osób wymagało to już „zerknięcia” czy przez przypadek nie owinęli się za bardzo.

„Co te człowieki znowu robią, co on ma na głowie, weź w ogóle”  – nasze koty zdecydowanie nie podzielały entuzjazmu VR

Na jedną dłuższą sesję gry pod koniec testów nie miałem w zasadzie już większych problemów, natomiast rzeczywiście na samym początku, kiedy jeszcze nie znałęm wszystkich niuansów sprzętu, miałem kilka przerw technicznych celem dochodzenia, co się tam dzieje. Z natury nie jestem cierpliwy, szczególnie wobec nowinek technicznych, takich, za które sporo zapłaciliśmy.

Ekosystem. Viveport, SteamVR i inne

Ok, jeżeli zdecydujecie się już kupić gogle, to należałoby potem w coś zagrać. I o ile część usługodawców oferuje mnóstwo darmowego contentu (YouTube VR, Google Earth VR, jakieś poszczególne gry), to jest też sporo tytułów płatnych, w tym dedykowane pod VR gry AAA (np. niedawno wydany „Medal of Honor”, stworzony głównie na platformy wirtualnej rzeczywistości).

Domyślny ekran ładowania

Vive Cosmos troszkę nas w tej sytuacji ratuje, do zestawu dostajemy 2 miesiące darmowego abonamentu Viveport Infinity ( ot , taki „netflix” dla gier VR’owych ) – co pozwala nam w nieograniczony sposób przez dwa miesiące cieszyć się dostępem do gier ze świata VR. Po upływie tego czasu usługę możemy już swobodnie przedłużyć, oczywiście płatnie, płacąc odpowiednio za dany miesiąc albo za cały rok z góry. Jest to naprawdę dobry kierunek – w dobie rosnących platform typu PaaS (Platform-as-a-Service), gdy widać już w zasadzie dominację tego systemu w wielu miejscach, w przypadku gier dalej go trochę brakuje i taka platforma sporo nadrabia. Mimo wszystko, produkcje predestynowane na ekosystem VR są obecnie raczej dość specyficzne, nie są to gry MMORPG i nie konsumują takich ilości czasu – w takim przypadku zakup abonamentu np. na miesiąc, dwa, trzy i dostęp do ogromnej ilości gier jest po prostu lepszy od faktu posiadania części produkcji w bibliotece. Część producentów gier na PC również kieruje się minimalnymi kroczkami w tą stronę, chociaż pewnie jeszcze długa droga do powstania takiego pełnoprawnego serwisu.

 

 

Jak wygląda sama platforma możecie zobaczyć pod adresem https://www.viveport.com/infinity  – z naszej strony, testerów, możemy tylko powiedzieć – jest zacnie. Bibliotekę możemy przeglądać również z poziomu gogli VR – zatem, po założeniu gogli, przenosimy się na dach sporego kompleksu budynków-drapaczy chmur, dookoła ruch, przyszłość dzieje się na oczach, a przed nami – ekran z wyborem aplikacji. Oczywiście, możemy się porozglądać, zobaczyć co się dzieje dookoła, ale możemy też po prostu zacząć wertować kolejne strony biblioteki Viveport. A jest ona po prostu ogromna. Jako ciekawostka warto tutaj również wspomnieć, że z samego Viveporta możemy korzystać również bez gogli Vive’a (oczywiście, po opłaceniu abonamentu).  Prócz samego Viveporta, w grze VR obsługujemy z poziomu programu Vive Console. Po załączeniu gogli, z włączonym oprogramowaniem Vive, przeniesiemy się do jeszcze innego lobby, w którym będziemy mogli poobserwować otoczenie, wybrać jedną z dostępnych gier czy zagrać w jedną z wielu dostępnych minigier.

Pewną darmową alternatywą do Viveport, jest po prostu konto na portalu Steam, znanego głównie z gier pod PC. Steam, a w zasadzie firma Valve, dość mocno wkroczyła w temat rozwoju VR wydając swój własny headset – natomiast prócz tego, we wczesnych fazach postawili mocno na współpracę m.in. z firmą HTC. Steam rozwinął także swój mały ekosystem VR, łącząc go w zasadzie ze swoją domyślną aplikacją.

Jeżeli do tej pory korzystaliśmy z gier na Steamie i mamy tam ich pewien spory zapas, możliwe jest abyśmy Vive obsługiwali również przez SteamVR. Jak i w przypadku Viveporta, po włączeniu SteamVR, mając aktywne gogle, odsyłani jesteśmy do lobby którym jest… no tutaj różnie, mamy sporo pokojów do wyboru – generalnie widok domyślny to pokój, patio w domku w górach, z tarasem i pięknym krajobrazem, a w środku – cóż, po prostu – wybór gier, dostęp do opcji, biblioteki, listy znajomych. Tego typu pomieszczenia lobby są pewnego rodzaju standardem nie tylko w przypadku platform gdzie kupuje się gry, ale także w części gier mamy takie miejsca „przejściowe” gdzie możemy po prostu chwilę w danym świecie VR pobyć, bez zgiełku, bez konkretnych misji – chwila pauzy (np. I Expect You To Die  czy zbrojownia w Medal of Honor). Nie wspominając już o tym, że czasem lobby możemy odwiedzać z innymi graczami.

W chwili obecnej ciężko o inne dedykowane platformy takich rozmiarów – mamy jeszcze Oculus Experiences, przy czym one są dedykowane głównie pod urządzenia ze stajni Oculus i na tym się sprawa akurat zamyka.

Wymagania sprzętowe PC 

Jako, że gogle są łączone z  komputerem PC, potrzebujemy jakiejś maszyny która to wszystko dźwignie. Wg zaleceń producenta, takim absolutnym minimum, jest zaopatrzenie się w sprzęt o parametrach:

• Intel ® Core™ i5-4590 /  AMD FX™ 8350 (lub wyżej)
• NVIDIA ® GeForce ® GTX 970 4GB / AMD Radeon™ R9 290 4GB (lub wyżej)
• min. 4 GB RAM
• DisplayPort 1.2 lub nowszy
• 1x USB 3.0 (lub nowsze)

Nie wiem jak Wy drodzy czytelnicy, ja dość sceptycznie podszedłem do tego tematu, zawsze raczej VR kojarzyło mi się z komputerami obsługującymi obecnie lądowania na SpaceX – po prostu faktem, że muszą być mocne. Po otrzymaniu gogli do testów wraz z załączonym laptopem, zaczęliśmy rozgrywkę – wszystko działało płynnie, gdzieniegdzie laptop dostawał czkawki, ale obsługiwał bezbłędnie nie tylko VR, ale także rzutowanie obrazu po HDMI na telewizor 55″, tak aby reszta osób widziała co się dzieje. No, bardzo miłe zaskoczenie, biorąc pod uwagę, że sprzęt testowy oscylował właśnie w granicach tego absolutnego minimum, choć – „minimalnie” lepiej. Ale bądźmy też szczerzy – przy okazji najnowszych produkcji, mieliśmy problemy ze spadkami FPS czy przycinaniem. Reasumując:

Czy potrzebujesz czegoś lepszego? Tak, zdecydowanie, polecam coś konkretniejszego, przede wszystkim karta czy procesor. Pomimo tego, że wszystko ruszyło na otrzymanym sprzęcie referencyjnym  i proste tytuły nie są tak wymagające, to jednak nowsze tytuły/gry wymagają już nieco więcej mocy obliczeniowej, stad warto skierować się po nieco lepszy sprzęt komputerowy – unikniemy jakiejś czkawki sprzętowej.  Gogle mieliśmy okazję jeszcze testować na karcie NVIDIA GTX 1070 i można było w wielu miejscach zaobserwować poprawę w przypadku najnowszych gier (Squadrons, Alyx) – im więcej zapasu w postaci mocy będziemy posiadać, tym płynniejszy będzie nasz odbiór danej sesji VR.

Na pewno kluczem do odblokowania pewnego dodatkowego komfortu w grach VR są dwie rzeczy – prócz samego sprzętu, to jest to szybki internet oraz dysk SSD z znaczną ilością miejsca na dysku. Komputer którego używaliśmy do głównych testów posiadał 200 GB i trochę musieliśmy żonglować przy okazji odpalania kolejnych tytułów, z kolei na komputerze gdzie tego miejsca mieliśmy w bród, dość szybko wpadliśmy w pułapkę instalowania kolejnych tytułów i przepełniania dysku – w tym miejscu przydaje się internet, tak aby kolejne gry ważące od 10 GB do czasem 70 GB i więcej, mogły się pobrać relatywnie szybko.

Dobra, najważniejsze pytanie – ile to wszystko kosztuje? 

No, ok, macie nas, to jest trochę fakap tego wszystkiego, bo impreza jest niestety droga. A przynajmniej była bardzo droga jeszcze niedawno – generalnie, abstrahując – tutaj liczę i mam mocną nadzieję, że z upływem czasu sama rozrywka VR, pozbawiona i tak już obecnie tego pewnego specyficznego pułapu i szlabanu cenowego, zacznie być bardziej dostępna i ceny rzeczywiście nieco zmaleją.

No, ale, do rzeczy – na tą chwilę, czyli pierwszy tydzień lutego 2021, w praktycznie większości sklepów mamy dostępną promocję na zestawy HTC Vive Cosmos które z standardowej ceny 3 600 PLN zeszły aż do 2 600 PLN (co jest zacną promocją waszmościowie, korzystajcie – polecamy! 😉 ).

W normalnych warunkach, czyli jeszcze miesiąc temu i być może jak obecna promocja się zakończy (???) za Vive Cosmos trzeba było zapłacić 3 600-3700 PLN, cenę jeszcze dostrzeżemy w wielu sklepach. W zestawie otrzymywaliśmy standardowe akcesoria, bez żadnych modułów.

Obecna cena 2600 PLN ( link do wyników wyszukiwania Google tutaj) jest bardzo kusząca i wpycha Vive Cosmos w przedział finansowy który jest znacznie bardziej akceptowalny niż pierwotnie, chociaż na pewno dalej odciśnie piętno na naszym domowym budżecie. Z drugiej strony, za obecne konsole następnej generacji zapłacimy podobną cenę – warto się zatem po prostu zastanowić czego oczekujemy i przemyśleć sobie ten temat z naszą recenzją, z nadchodzącą – również naszą – wideorecenzją i samemu osądzić. Postaramy się w kolejnych tygodniach wydać artykuły które przybliżą w pewien sposób poszczególne kwestie VR, więc być może to Wam trochę jeszcze „rozjaśni” temat.

Akcesoria dodatkowe, no i ta modularność – co to znaczy? 

HTC Vive Cosmos pozwala nam użytkownikom na pewnego rodzaju elastyczne podejście, headset jest modularny  – wspomniałem to w poprzednich akapitach. Co to znaczy?

Znaczy to w zasadzie tyle, że okulary możemy dowolnie „rozwijać”/”zmieniać”, w większym lub mniejszym stopniu. Jeżeli zerkniemy na stronę vive.com/accessory możemy sami zobaczyć na czym to w zasadzie polega. Do kontrolera możemy dokupić zarówno zestaw rozszerzający go o bezprzewodową łączność z PC, inne kontrolery ( Vive 2.0), stacje bazowe oraz zupełnie nowy Faceplate (płytkę z przodu gogli) która z kolei zmieni też sam sposób trackingu. Czyli, mamy Vive Cosmos, kupujemy Faceplate’a, dwie lub cztery stacje bazowe (HTC, Steam, whatever) i voila, śledzenie mamy teraz już ze stacji bazowych.

Jest to na pewno plus – mamy urządzenie, które możemy rozwijać i może ono w pewien sposób ewoluować. Jest też niestety zauważalny minus w postaci budżetu. Jeżeli mamy go ograniczony, to niestety – gromki jęk zawodu – całość trochę kosztuje.

Przykładowo, adapter bezprzewodowy – żeby w ogóle zacząć z niego korzystać potrzebujemy specjalnego klipsa do modelu Cosmos (ok. 250 PLN). Do tego sam adapter (ok. 1500 PLN) – czasem znajdziemy promkę na jedno i drugie. No i gogle – biorąc obecną promocyjną cenę – 2700 PLN.  Jeżeli chcemy dokupić sobie osobno kontrolery Vive 2.0  płacimy ok. 950 PLN (za jeden). Trochę to niestety wszystko kosztuje, doskonale rozumiem, że część osób pozostanie przy standardowym, domyślnym wyposażeniu – ale miło wiedzieć, że mamy opcję rozszerzenia setu o dodatkowe funkcjonalności. Powyższe ceny zostały wzięte z kilku najpopularniejszych sklepów internetowych z elektroniką, jest szansa, że da się ten sprzęt wyhaczyć gdzieś taniej (ale zakładam, że bez szału-taniej).

Specyfikacja techniczna gogli HTC Vive Cosmos

Poniżej krótka specyfikacja sprzętu – gogle oraz kontrolery.

Oraz krótka specyfikacja kontrolerów Vive:

Podsumowanie, wady, zalety i komentarz

Uff, nazbierało się tego trochę. Czas na podsumowanie. W ramach oceny ogólnej:

Rozwijając nieco temat, w pakiecie dostajemy potężny headset, zdolny przetransportować nas w zupełnie inną rzeczywistość, zapewniający mocne wrażenia wizualne, nie wspominając już o wrażeniach dźwiękowych. Mocne, wytrzymałe i stylowe kontrolery wraz z połączeniem z nietuzinkowym wyglądem samych gogli tworzą wrażenia produktu odjechanego w kosmos, z innej rzeczywistości – całość po prostu wygląda ładnie. I działa po prostu dobrze. Zakładasz okulary i czas zanika. Czas płynie po prostu inaczej.

Nie ma tutaj też za bardzo miejsca na szeroką dyskusję – HTC poprzez  stawianie kolejnych kroków rozwojowych w swoim typoszeregu VR zabrnęło w rankingu dostępnego sprzętu VR bardzo wysoko, a możliwość rozszerzenia zakupionego headsetu  pod kątem dodatkowych funkcjonalności (stacje bazowe, bezprzewodowa łączność) znacznie pogłębiają możliwości nabywcy – w końcu, mamy produkt, który możemy „jeszcze” jakoś stuningować.

zawsze mam wrażenie, że jednak tam spadnę :< 

Ale rzeczywistość, nawet ta wirtualna, nie jest pozbawiona wad –  choć są one łatwe do wyeliminowania – mowa o prądożernych kontrolerach oraz problemach z brakiem możliwości użycia urządzenia w ciemnym pokoju. Po uporaniu się z tym, zyskujemy pełnoprawny headset miotający nami w nową, VR’ową rzeczywistość. Pewnego rodzaju minusem do tej pory była zaporowa cena, ale przy obecnych promocjach (stan na początek 02.2021) zestaw ten wchodzi w bardzo konkurencyjny przedział budżetowy, będąc naprawdę wartym zwrócenia uwagi. Inny minusowy temat to kwestia immersji i kabla – ale ten temat również – poprzez rozszerzenie zestawu – jesteśmy w stanie wyeliminować (za odpowiednia kwotą).

Ocena końcowa – jako redakcja i jako autor – w obecnej kwocie – śmiało polecam, jest to świetny zestaw PCVR, aktualnie w bardzo dobrej, konkurencyjnej cenie, a sama podstawka, nawet bez modułu wireless będzie nam służyła jako niesamowite wręcz rozszerzenie nie tylko gier PC, ale i dedykowanych produkcji VR. Prócz problemów wymienionych w recenzji, gogle Vive Cosmos określiłbym z perspektywy czasu w ten sposób – im więcej czasu z nimi spędziłem, tym lepsza i bezproblemowa stawała się zabawa z ich udziałem. A odstawiając perypetię na bok – jest to świetny kawałek sprzętu, do którego chętnie się wraca.

W tym miejscu warto wspomnieć, że gogle do testów  otrzymaliśmy dzięki uprzejmości firmy HTC.